dijous, 4 d’octubre del 2012

És tard.

Ara ja és tard. El vaig tenir al costat durant tant de temps. I no vaig poder fer el pas. El pas que ja ha fet ella ara, i que ho ha canviat tot. Intento pensar les coses que he fet malament, pero no hem venen paraules. Em venen imatges, imatges que podrien haver acabat d'una altra manera. I no les vaig aprofitar. És en aquests moments en que començo a insultar-me a mi mateixa, sense parar. Contenc tota la meva ràbia. Que realment, tampoc és tant exagerada.
No sé explicarme, vull dir-ho tot, sense dir res. Sé que estic boja, sé que sóc única i ningú ho entén. La gent busca còpies dels prototips. Jo no en vull ser cap. Però abans, tenint la suposició de que li seguia agradant, semblava tot menys estrany. Ara, ja no. Ara em miro, i ja no sóc la mateixa. Sempre queixant-me de que no trobava a ningú. Quan el tenía, res m'impulsava a tenir-lo. Sí, però no. La por m'ho impedia. ¡Però en aquell moment hauria d'haver-ho fet! ¡Era el moment! ¡L'únic! I ara ja no hi és. Però no penso parar-me a pensar més en perquè ha acabat tot així. Jo sé perfectament el que vaig fer malament. Només he de fer veure, que no em dol, que tan sols he de tirar endavant. Molta gent espera coneixer-me. O almenys això intento pensar. És complicat. No cal que ningú m'entengui. Jo sé quina és la meva essència. Sé qui sóc. No em cal res més.

diumenge, 5 d’agost del 2012

Mañana lluviosa de verano

Levantarte temprano. Un día de verano. Que te esperas ese fresco de la mañana que luego se convertirá en un caluroso día. Pero no. Te levantas y llueve. Justo hoy. Pero voy igualmente, porque hemos quedado y no las voy a dejar plantadas. En fin, que después soy yo la que estoy esperando en la puerta, enviando mensajes y haciéndome la deshonrada de la vida cuando pasa un coche. Se han dormido, supongo. No es fácil levantarse a esa hora. Me pregunto si se acordarán cuando se despierten. Y qué cara pondrán. Quizá nada importante. Un "Ostia, no me he acordado." y poco más. No es que esté escribiendo sobre alguna traición o algo por el estilo, porque no lo es. Tan solo que he llegado a casa, y ahora el sueño no vuelve, y he preferido escribir. Aunque sea cualquier cosa. Siempre va bien soltarlo, supongo. Incluso si nadie te lee. Es mejor.

dissabte, 21 de juliol del 2012

Contradicciones.

Sinceramente, qué horror. Odio como la gente se enfada por tonterías. ¿Acaso hay que estar todos los santos días con las mismas personas?¿No se puede cambiar de ambiente?¿Y qué ocurre si un día no se quiere quedar con cierta persona?
Se enfada. Y dice que le has traicionado. Que si somos amigas en teoría hay que estar todas juntas. Pero es que no somos amigas. Todas lo sabemos. Al  fin y al cabo, tan solo hacemos ver que nos llevamos bien, para no quedarnos solas. Cuando estamos separadas ellas nos tiran por los suelos, y nosotras también a ellas. Y cuando estamos juntas, como si fuéramos amigas inseparables. Pero lo más fuerte es que ellas le chupan el culo cuando estamos juntas. Y luego las insultan. Es algo contradictorio. Entiendo que no van a decirles lo imbéciles que les parecen, pero eso no significa que haya que decirles todo lo contrario. Simplemente te callas y evitas situaciones confusas. Por eso ya tengo ganas de acabar secundaria. Irme a otro lugar, y hacer nuevas amistades. Pero ahora habrá que convivir con todo esto. No es tan horrible, si intentas imaginarte las cosas como no son. Así que ya sabemos. A soñar y a callar.

dilluns, 2 de juliol del 2012

Y de la nada, se solucionó.

Ya era hora de que se enfadaran. De que hubiera algún pique. En verdad, es en esos momentos en los que dices lo que realmente piensas, o almenos parcialmente. Y sé que mucho harían lo posible por que ellos tuvieran la razón. Pero yo reconozco que me equivoco. Pido disculpas y punto. Creo que es la única forma en que ellos no saben que decir. Así de fácil, ahora ya está todo solucionado. No hacia falta ni esta estúpida entrada.

dimecres, 27 de juny del 2012

Mi futuro

Voy a escribir por escribir. Hoy he ido a por mis notas, y a hablar un poco de mi futuro. Tengo claro que quiero todo esto de lo artístico. Pero todo el mundo dice que tengo capacidad para hacer cosas más complicadas. Algo científico quizás. Pero a mi no me gusta! Lo que más me apasiona es la música, el dibujo, la fotografía, y así. Lo que pasa es que no veo qué puedo hacer después de esto. Es lo que me gusta pero no veo algún trabajo así interesante. Que seguro que los hay, pero aun no los he encontrado. En fin.
Voy a luchar por lo que quiero.

dilluns, 25 de juny del 2012

El rescate.

Si al fin y al cabo, tenía razón. Esto ha quedado muerto. Pero en verdad no importa. No hay nadie que lo siga. Y ahora que me he acordado de este pequeño rincón, y encima, tengo cosas en mi mente, me ha parecido oportuno escribir alguna cosa.
Primero de todo, como ya sabemos, estoy confusa. Como siempre. No me aclaro; quiero algo, pero en vez de hacer algo por ello, espero. A ver si sale sola. Puede que sea porque simplemente tengo miedo de que me equivoque, pero, sinceramente! Qué mas da equivocarse! Lo hace todo el mundo. Pero nosé. Me paso noches imaginando, lo típico: conversaciones sentimentales, escenas románticas... Y lo hago lo más realista posible, para intentar luego en la realidad que funcione. Pero luego estoy ahí. Delante de sus narices. Y qué hago? Miradas. Algo es algo, pero en fin... Que también pensaba que él haría algo, indirectas, cosas raras, ya sabéis a qué me refiero. Porque sé que los dos lo sabemos. Pero claro, al estar ahí y no notar nada ya empiezan a cambiar mis pensamientos. Y dijo: Pues será que ya no. Que no le gusto. O que también tiene miedo, el mismo que el mío.
Y bueno, aquí estamos.

dilluns, 3 d’octubre del 2011

Música.

¿Que es la música? ¿Son simples notas en un pentagrama que suenan gracias a un instrumento?
Creo que es mucho más que eso. Son sentimientos escritos con un lenguaje que pocos lo sienten de verdad. La música te puede provocar tristeza, te puede levantar el dia, te puede dar fuerza para las decisiones importantes. Son emociones que traviesan tu piel, que te hacen abandonar del mundo e ir a parar a un lugar sobrenatural, aveces.
La musica excava el cielo, es la expresion misma del ensueño. Me desintegro y todas esas partículas se llenan de luz y experimentan sensaciones depeniendo de la harmonia de cada canción. Muchos de mis pensamientos a veces se convierten en canciones, porque no se representarlos de otra forma. Y en cierto modo, lo veo todo más claro asi.


Y estoy empezando a pensar si la música no será la respuesta a muchas preguntas.